Pole, Pole en Zanzibar!

Eerst nog even het verhaal over het armbandje van Ben. De gids waarmee we naar de Serengeti geweest zijn wilde ons iets cadeau doen. Hij is een Masai man, dus vond een groot Masai mes een goed idee. Wij iets minder. Uiteindelijk besloot hij ons armbandjes te geven. Deze kralen armbanden en kettingen worden heel veel door de Masai gedragen. Met elkaar lopen we de markt op, op zoek naar armbandjes. We komen bij een man die zegt dit wel te kunnen regelen. Met een reep stof worden de maten van onze polsen gemeten. Dat moet goed komen. Later die middag lopen we weer langs om ze op te halen. Er zijn 2 armbandjes klaar met de vlag van Tanzania. Die voor Miranda past prima, die voor Ben is net zo groot/net zo klein. Te klein dus voor zijn brede handen en stevige polsen. Het strookje stof ligt ernaast. De gids is zelf ook verbouwereerd dat het niet gelukt is, terwijl de instructies toch zo duidelijk waren. Hij legt nogmaals uit wat precies de bedoeling is. Het komt goed wordt er gezegd. De gids gaat hem aan het eind van de dag ophalen en laat het armbandje met een boda op de camping bezorgen. De volgende dag krijgen we het bericht dat de boda eraan komt. Ja hoor, het armbandje is er. Wanneer we goed kijken is dit armbandje op Afrikaanse wijze gemaakt. Er zijn wat kralen tussen geweven. Het hele patroon klopt hierdoor niet meer. Maar, het past wel! TIA

De afgelopen weken hebben we rustig aan gedaan. In het Swahili noemen ze dit Pole, Pole. Een uitdrukking die geregeld wordt gebruikt. We hebben geen haast. Dus alle tijd om rustig naar Arusha te rijden. Na onze geweldige avonturen in de Serengeti hadden we even geen behoefte aan het bezoeken van een ander nationaal park. We zijn rustig aan die kant op gereden. We hebben mooie plekjes opgezocht om te kamperen, waar we dan vaak 2 nachten bleven. Vanaf Bunda reden we richting het zuiden, omdat we helemaal om de Serengeti heen wilden rijden. De korste weg zou weer door het NP gaan en dus weer parkfees betalen, terwijl de wegen ook niet zo best zijn. Vandaar er helemaal omheen. De 1e overnachting was weer op een saaie betonnen parkeerplaats bij een lodge. We worden enthousiast begroet met karibu (welkom). Verder verloopt het communiceren behoorlijk lastig. De dame die ons ontvangt spreekt geen Engels. Wij spreken maar een zeer beperkt woordje Swahili. Gelukkig bestaat er de mogelijkheid om te vertalen via de telefoon. Zo komen we er toch samen uit. 

De volgende stop is bij een farm op een berg. De farm wordt gerund door een familie uit Zwitserland. Vanaf ons plekje hebben we een mooi uitzicht over het dal. De eigenaar vraagt ons of we zin hebben de farm te bekijken, daar zeggen we zeker geen nee tegen. Met de auto rijden we over het terrein. Er zijn verschillende velden waar gewassen worden verbouwd zoals bonen, mais, bloemen, suikerriet. Daarnaast zijn er wat fruitbomen en wordt er vanille gekweekt. Er loopt veel vee rond. Iedere kudde wordt door een Masai wachter in de gaten gehouden. Er zijn geiten, koeien en zelfs varkens. Een moestuin en een kippenhok ontbreken ook niet. Een hele uitgebreide boerderij dus. Vol trots laat hij zijn nieuw gebouwde huis zien. Er wordt nog volop aan gewerkt maar ziet er prachtig uit. Het uitzicht is geweldig. Ook krijgen we nog een rondleiding over zijn in aanbouw zijnde lodge. Als afsluiting worden we uitgenodigd voor een drankje op zijn terras met dat geweldige uitzicht. Dat was alles bij elkaar weer een erg leuke middag.

We krijgen een leuke tip voor een route die we de volgende dag dan ook gaan rijden. Het is een prachtige weg, tussen de bergen door.  In Mto wa Mbu stoppen we om de auto te laten wassen. De weg hiernaartoe was weer erg modderig. Ook doen we boodschappen in de kleine winkeltjes langs de weg. Omdat dit plaatsje tussen nationaal parken ligt is het er vrij toeristisch. Hier maken de verkopers dan ook graag gebruik van. Wanneer je uitstapt staan er al mannen naast de auto met armbanden, kettingen, mooie Masai doeken en schilderijen. Als je hier niets van wilt hebben, gaan ze over op de verkoop van groente en fruit. Het valt niet mee om de opdringerige verkopers een beetje bij je weg te krijgen. Toch hebben we wat boodschappen nodig, dus stappen een winkeltje binnen. Het zijn kleine ruimtes met een grote glazen balie, waarachter van alles is uitgestald. De bedoeling is dat je zegt wat je wilt hebben, dan wordt dit voor je gepakt. Omdat wij Mzungu zijn (witte mensen), mogen we achter de balie komen. Er dringen zich dan gerust 4 man om je heen om te vragen wat je wilt hebben. En misschien wil je dan ook nog thee, koffie, chips, alles wat er in de winkel is wordt opgenoemd, terwijl wij alleen maar even zelf willen kijken. We hebben een klein lijstje gemaakt, dat geeft in deze situatie wat houvast. Hebben jullie eieren? Ja hoor, zeggen ze dan. Ze liggen dan echter niet in deze winkel, dus rent er iemand de winkel uit op zoek naar eieren. Ondertussen komen man 5 en 6 vragen of je nog bananen, ananas, mango`s, avocado`s, tomaten enzo wilt hebben. Doe maar mango`s en weg is hij op zoek naar mango`s. De man komt terug met 6 losse eieren. Dat gebeurt vaker. Gelukkig zijn er vaak stevige papieren zakken om ze in te doen. Al die mannen staan continu om je heen in dit kleine volle winkeltje. Het zweet breekt je uit. Met de mangomeneer moet je ook nog afdingen om een goede prijs te krijgen. Dan komt de man van het winkeltje met een rekenmachine vertellen wat alles kost. Veel te veel, dus ook weer afdingen. De mangomeneer vraagt of we niet toch nog bananen en avocado`s willen, neeee. Het is een heel hectisch gebeuren, niet echt relaxed boodschappen doen. Eenmaal afgerekend lopen we naar buiten, waar de mannen met de armbanden weer staan. Zucht..... dit is soms zo vermoeiend. We stoppen bij een camping, weer wat hoger gelegen, ten noorden van lake Manyara. Deze kunnen we vanaf de camping heel mooi zien liggen. De camping heeft een infinity pool, een zwembad die in de lucht lijkt te eindigen. Hier willen we zeker gebruik van maken. Helaas worden we de volgende ochtend wakker met regen en saai weer. Niet heel aantrekkelijk om dit zwembad in te duiken. Gelukkig klaart het `s middags een beetje op, dus gaan toch nog even het zwembad in.

We hoeven niet ver te rijden, dus `s morgens kunnen we lekker rustig opstarten. We rijden weer een stuk richting Arusha. We hebben een camping gezien, waar we misschien wel heen willen. Daar aangekomen valt het tegen, het ziet er ongezellig uit. Dan toch nog maar een stukje verder. We komen bij een lodge waar we in de tuin mogen staan. In de tuin staan heel veel struiken in bloei, prachtig. De zon schijnt en er is een overdekte waslijn, dus we kunnen er wel weer eens een handwasje op wagen. Hier komt het water niet altijd vanzelfsprekend uit de leidingen. Veelal staan er grote tonnen, waar water in opgeslagen wordt. Achter de auto staat een grote ton (5000 liter). Genoeg water om het wasje mee te doen.

Al maanden hebben we een ongebruikt badminton set achter in de auto liggen. We hebben vaak het excuus dat het te warm is, te hard waait of te donker is. Nu waait het wel, maar we gaan het toch maar eens even proberen. Goed bezig, vinden we zelf. We zijn wel toe aan wat beweging. Het is niet zo vanzelfsprekend dat je overal een leuke wandeling kunt maken. Toch vinden we net voorbij Arusha een klein meertje, waarbij in de reviews op iOverlander staat dat iemand daar gewandeld heeft. Er is een camping bij, dus mooi om naartoe te gaan. De camping ziet er een beetje armoedig uit, maar goed, dat moet dan maar. De volgende morgen gaan we op stap. We lopen een stukje langs het meer (niet veel groter dan het Prinsenbos) en komen bij een gate. Van de guard moeten we langs de receptie. Hoezo dat dan? Daar kun je betalen. Voor 10 dollar per persoon mogen we een rondje om het meer lopen. Het bos eromheen schijnt een nationaal park te zijn. Wat een tegenvaller. Hier hebben we dus echt geen zin in. Teleurgesteld lopen we terug naar de camping. Zo jammer dat je hier voor zo veel locaties moet betalen.

Wij gaan lekker de stad in voor cappuccino. Daarnaast zit een spa. Ben laat zijn voeten verwennen door een pedicure, terwijl Miranda op de massagetafel ligt. Goed geregeld. Na een eenvoudige lunch gaan we op zoek naar een kapper. We lopen langs een kapper en vragen of zij ook overweg kunnen met Mzungu haar. Ja hoor, dat gaat lukken. Ben wordt flink onder handen genomen met een tondeuze. Bij Miranda hoeven er alleen wat puntjes af, dat moet niet zo moeilijk zijn. Op een gegeven moment staan er 4 kapsters aan Miranda d’r haar te voelen, waarna 1 van de kapsters zegt dat ze het wel eens eerder heeft gedaan. Aan haar manier van werken zie je het niet af. Met angst en beven wacht Miranda het resultaat af. Ik denk dat het niet heel recht is geknipt. Gelukkig doe ik toch vaak mijn haar vast, dan valt het niet op. Er wordt nog gevraagd of het haar gekleurd moet worden. Eh.. nee laat maar. Dat komt wel weer wanneer ik in Nederland ben. Wanneer ik Ben zijn verwarde haarcoupe zie en zijn teleurgestelde gezicht, weet ik genoeg. Dat knippen van Europees haar met uitsluitend een tondeuse blijkt geen succes. ‘s-Avonds werkt Miranda de ergste uitschieters een beetje bij.

We rijden naar Moshi. We hopen een blik op de Kilmanjaro te kunnen werpen, maar helaas. Het regent en de berg is verstopt achter de wolken. We rijden richting de kust. Nu we toch in Tanzania zijn kunnen we net zo goed een paar dagen genieten op het strand van Zanzibar. De wegen ernaartoe zijn best prima. Je kunt alleen niet heel goed doorrijden. We rekenen nog steeds dat we ongeveer 50 kilometer per uur kunnen afleggen, exclusief rust- en plaspauzes. Op de iOverlander app vinden we nog een leuke camping in de bergen. Het blijkt een rustig plekje te zijn. We gaan nog voor een wandeling de berg op. Heel pittig, wel heel leuk. Over smalle, modderige paadjes tussen de huizen, bananenbomen en maisplantages door. Regelmatig horen we kinderstemmetjes roepen: Mzungu! en Jambo (hallo). We zijn wat laat van start gegaan in verband met regen. We redden het niet om op de top te komen. Het was wel even een fijne wandeling. Op deze camping spreken we een Duitse dame die in Dar es Salaam woont en werkt. We hebben het erover dat we nog een veilig plek zoeken om onze auto neer te zetten terwijl we naar Zanzibar gaan. Het is heel veel gedoe en geld om je eigen auto over te varen. Daarnaast zijn er bijna geen campings. Spontaan biedt ze aan dat de auto wel bij haar op het compound mag staan. Dit aanbod nemen we graag aan.

Dan op naar de kust. Het is daar een heel stuk warmer, zo rond de 30 graden. Het koelt `s avonds nauwelijks af. Dan te denken dat we de afgelopen nacht onder ons winterdekje hebben geslapen daar boven in de bergen. We maken verdere plannen voor ons tripje naar Zanzibar. Lopen een stukje over het strand. We smeren ons flink in met Deet, er zijn heel veel muggen.

Nadat we de auto gestald hebben bij de Duitse dame, worden we door een taxi naar de ferry gebracht. Er komen heel veel mannen op ons af wanneer we uitstappen. Ze willen allemaal onze spullen dragen, tickets verkopen, ons daarheen brengen waar we zijn moeten. Niet echt nodig, veel spullen hebben we niet bij ons, wel onze tickets. De weg kunnen we zelf ook wel vinden. Eenmaal in de wachtruimte kunnen we weer rustig ademhalen. Natuurlijk ook leuk om mensen te kijken. De overtocht duurt ongeveer 1,5 uur. Aan de overkant worden we opgewacht door een man van het verhuurbedrijf. We hebben een kleine Toyota gehuurd. Hij is echt schattig vergeleken bij onze eigen Toyota. We rijden door de drukte van Stone Town naar de Oostkust van Zanzibar. Daar hebben we een kamer geboekt op een luxe restort aan het strand. Wat een prachtig blauw/turquoise zee is dit. Over het park rennen geregeld Red Colobus aapjes. Ze zijn heel tam, zodat je heel dichtbij kunt komen. De zee is warm. Zo af en toe valt er een korte bui, maar overwegend schijnt de zon. Er is een prachtige zonsondergang. Kortom, wij genieten weer enorm. Hier mogen we 4 dagen en nachten van genieten. We besluiten voor extra ontspanning naar de hamam te gaan. De verkoper blijkt ook kapper en belooft de mishandelde coupe van Ben te herstellen. Schoon, soezerig en met een veel te kort maar wel net kapsel komen we er weer vandaan. De volgende dag gaan we een dagje de zee op. Met een bootje varen langs mangrove bossen. Even later gaat het anker uit en mogen we snorkelen. We genieten weer van de kleurrijke onderwaterwereld. Na het zien van zeesterren varen we naar een zandbank. Hier wordt onze lunch klaargemaakt. Wat een paradijslijk gevoel. De zon, wit zand, helderblauw water, krabbetjes die holletjes maken in het zand. Genieten met een grote G. Er wordt van alles klaargemaakt op de BBQ. Er worden stokken in het zand gezet met daarboven een doek om wat schaduw te creëren. We laten het ons goed smaken. We duiken nog even het water in, terwijl de boel wordt opgeruimd. Tereijl we in de zee dobberen krijgen we een regenbui op ons hoofd, dat geeft een heel speciaal gevoel. De regen is al snel weer verdwenen, waarna wij ook weer verdwijnen van het eilandje. Terug naar het resort. 

`s Avonds voelen we ons beide niet echt fit. Misschien was toch de vis van vanmiddag niet helemaal oké. Bij Ben zet het door en krijgt koorts. In het geval van koorts hebben we afgesproken dat we ons zo snel mogelijk laten testen op malaria. We hebben besloten niet preventief medicatie te gebruiken. Een jaar lang die anti-malaria troep slikken is ook niet verstandig. Vandaar dat we de volgende ochtend naar een kleine kliniek rijden. Er is een chauffeur mee die in onze huurauto rijdt. Op Zanzibar heb je een speciale permit nodig om te rijden. Die hebben we alleen voor Ben aangevraagd. Hij is nu niet fit genoeg om te rijden. Na een kwartier krijgen we een lekke band, ook dat nog. De reserve band blijkt ook lek. Langzaam rijden we naar een garage, die gelukkig open is op zondag. De chauffeur blijft bij de auto en wij gaan met een taxi verder. Er wordt wat bloed afgetapt en na een hele tijd wachten blijkt Ben gelukkig geen malaria te hebben. Wel wordt er een virusje en een bacterie ontdekt. Hij krijgt een antibiotica kuurtje mee en wij gaan terug naar het resort. Met de huurauto waarvan de reserve band is gerepareerd, rijden we terug naar het resort. 

De volgende dag vertrekken we alweer naar het vaste land. Met een dosis paracetamol durft Ben het wel aan te rijden. Aan de overkant worden we opgewacht door de taxi chauffeur. Na een korte wandeling bereiken we zijn auto, een andere dan op de heenweg. We stappen achterin en liggen behoorlijk achterover. We proberen of we de leuning wat rechter op kunnen krijgen maar helaas. De chauffeur ziet waar we mee bezig zijn en zegt alleen maar No problem, Tanzania. No problem, nou ja, dan blijven we maar onderuit liggen. Wanneer we onze eigen auto weer hebben opgehaald rijden we naar een hotel aan de kust. Omdat Ben toch nog niet beter is blijven we hier 2 nachten. Daarna gaan we toch maar weer een stuk verder, naar Morogoro. Eerst wat proviand ingeslagen en daarna weer lekker op weg. Het rijden valt qua afgelegde kilometers tegen, het schiet echt niet op. We zitten op één van de drukke hoofdwegen die Tanzania kent. Heel veel vrachtverkeer en slechts twee rijstroken, wat wij een provinciale weg zouden noemen. In Tanzania staat er zeer frequent politie langs de kant van de weg. We zijn 2x naar de kant van de weg gedirigeerd. Stoppen dus. De agent komt dan met een wazige foto waarop aangegeven dat we te hard hebben gereden. We zijn er hier heel alert op dat we niet te hard rijden. Wanneer we een bord 50 zien, zorgen we dat we 50 rijden. Komt er een einde 50 bord, geven we daarna pas gas. We zetten de cruisecontrole vast op 80. Op deze manier kunnen we niet te hard rijden. Deze foto`s kloppen dus van geen kant. Een boete is altijd 30.000 shilling (ong. 12 euro). Het bedrag is het niet, wel het principe. We proberen ons er dan uit te kletsen. Soms lukt het, soms niet. De 1e keer vandaag hebben we de agent een briefje van 10.000 gegeven, waarna we door mochten. Niet helemaal onze principes, maar anders komen we nooit waar we wezen willen. Wanneer we bij de 2e keer (5 minuten na de 1e en echt niet te hard gereden!) aangeven dat we net een boete betaald hebben mogen we doorrijden. Onderweg stoppen we voor een snelle boterham waarna Miranda een tijd het rijden overneemt. Het laatste stukje kan Ben dan weer sturen en zo bereiken we toch tegen het einde van de middag de campsite in Morogoro waar we naartoe wilden.

Het blijkt een prachtige camping net buiten het centrum van de stad, we staan tussen de palmbomen met een nieuw gebouwde afwas tafel met warm water vlak bij de auto. Hoe luxe is dat? Voor het toilet en douche moeten we een stukje lopen, niks erg hoor, ook deze zijn beter dan menig andere die we bezocht hebben. Ook hier blijven we twee nachtjes om nog wat verder uit te zieken. Het gaat al wel beter maar het energie level is nog erg laag. We rommelen weer wat aan. Een beetje handwas ..... ook de laatste aanvullingen voor dit blog zijn hier tot stand gekomen.