Plains, deep-sand, watervallen, amazing Zambia

Voor vertrek zoeken we uit of er verderop in de route nog mogelijkheden zijn om geld op te nemen, brandstof in te slaan en wat boodschappen te doen. Dit blijkt niet of nauwelijks het geval te zijn. Het Kafue NP is zo enorm groot dus we moeten rekening houden met de beperking van slechts 100ltr diesel die we bij ons hebben. We rijden voor de zekerheid 30km terug naar Solwezi, daar slagen we voor alle benodigdheden en rijden richting het park. Onderweg tijdens de koffie genieten we van een heerlijke muffin om de verjaardag van Ben z’n moeder (85jr!) op afstand mee te vieren. De toegangsweg vanaf het Noorden wordt niet veel gebruikt, de meeste toeristen komen vanaf Lusaka/Livingstone en benaderen het park vanuit het zuiden. Het pad dat we volgen is smal en uiteraard onverhard. Uiteindelijk komen we bij een slagboom waar we te woord worden gestaan door een vriendelijke man. We zijn de 3e bezoeker in een week tijd, wat een baan heeft deze man. Dagen wachten in een vrij afgelegen gebied op mogelijke bezoekers, mij niet gezien.

Omdat we bewust met onze brandstof om moeten gaan kiezen we ervoor om via slechts een paar kleine d-tours naar de campsite te rijden waar we twee nachten zullen verblijven. Het is een rit door een uitgedroogd park waarbij opvalt dat veel vlaktes zijn afgebrand. De volgende ochtend gaan we de Busanga Plains opzoeken. Een uitgestrekt gebied in het Noord-Westen van Kafue NP. We zien onderweg weinig game, eenmaal op de vlakte aangekomen veranderd dit gelukkig. We zien hier erg veel dieren en genieten van de mooie natuur. Vele hippo’s liggen lui in het water en de kraanvogel komen we hier ook in grote aantallen tegen. Bizar mooie vogel is dat. Terug bij de campsite bezoeken we eerst de receptie, het betalen met kaart lukte gistermiddag bij aankomst niet omdat het pin apparaat geen netwerk bereik had (TIA). Vanmiddag lukt het wel….nadat de receptionist James een meter of 20 richting een versterker loopt met het pinapparaat heeft hij ineens signaal. Sta je dan, midden op de parking vol in de zon je overnachtingen te betalen. Het hoort er allemaal bij en maakt onder andere deze reis zo bijzonder.

Ons plan was om tot halverwege Kafue NP af te zakken en dan aan de west kant er weer uit zodat we daar in een plaatsje brandstof kunnen tanken. Tijdens een praatje bij de receptie wijst een gids ons op de mogelijkheid om toch iets verder naar het zuiden door te rijden en dan om het Itezhi-Tezhi meer heen te rijden waar we vervolgens in het gelijknamige plaatsje een camping kunnen bezoeken, diesel kunnen we daar ook kopen. Dus dat gaan we doen. Het park maakt op ons door al die afgebrande stukken een verlaten indruk. We zien nauwelijks game ondanks dat we regelmatig smalle paadjes zo dicht mogelijk langs de rivier kiezen. Op één van die paadjes worden we verrast door een omgevallen boom. Terugrijden zou een enorme omweg betekenen en verder is duidelijk een uitdaging. Na de situatie nog eens goed te hebben bekeken proberen we eerst met de auto over de omgevallen boomstam te rijden, dat lukt helaas niet. Nadat het eerste voorwiel er overheen is staan we met de bodem tegen de stam en komt de auto niet meer vooruit, gelukkig nog wel achteruit. Daarna besluiten we de boom met behulp van onze lier een stuk achteruit te slepen. Dit lukt! We breken en hakken nog een paar stukken van de takken af en zorgen ervoor dat we net genoeg ruimte hebben om onze reis te kunnen vervolgen. Gelukkig worden we niet gestoord door nieuwsgierige roofdieren tijdens ons avontuur. Via een asfaltweg die van oost naar west dwars door het park loopt komen we in het zuidelijkere deel terecht. Ook weer vanwege de weinige diesel die we nog hebben kiezen we ervoor zonder omwegen naar de gate te rijden. Ook dit deel van het park is eigenlijk saai, gelukkig is het zandpad van redelijke kwaliteit waardoor we toch aardig op kunnen schieten. Het wordt pas weer indrukwekkend wanneer we bijna bij de door ons gekozen uitgang in de buurt zijn. Hier leeft het park weer, veel vogels, olifanten en andere dieren maken onze dag net op tijd nog goed. De campsite wordt gerund door een Zuid-Afrikaans echtpaar, eigenaar Brad komt regelmatig bij ons langs en heeft veel interessante verhalen te vertellen. Ondertussen genieten wij van het mooie uitzicht over het meer. De 2e avond kunnen we gezellig mee eten in de lodge. Brad z’n zus en echtgenoot zijn er ook waardoor er zonodig nog meer verhalen, met name over vroeger, voorbij komen. Top entertainment.

Toen we de laatste paar takken van de boom afhakten die ons de weg versperde is onze kleine handbijl zover beschadigd dat de kop los kwam van de steel. Gelukkig gebeurde dat pas bij de laatste tak die in de weg zat. We rijden door het dorpje en zien een kleine hardware store waar voor de deur wat spulletjes uitgestald staan. Op onze vraag of hij een vergelijkbare bijl verkoopt antwoord hij ontkennend, maar voegt daar direct aan toe: We kunnen deze wel repareren. Ok, we hebben tijd dus laten we dat maar doen. Er wordt een oude auto uitlaat gevonden achter de zaak waar nog een recht stuk pijp aan zit. Deze wordt losgeslepen en met veel geduld bewerkt, geslepen, gelast en ta daaa…we hebben een handbijl met een metalen handvat. Die zal ons niet meer teleurstellen.

We kiezen ervoor om niet direct weer een heel lang eind te rijden en strijken neer bij Roy’s camp, vlak bij Hook Bridge. De toegangsweg werd steeds smaller en begroeider, eigenlijk niet meer te doen. Bij de afrit van de doorgaande weg hadden we wel een bord met een richtingspijl gezien, eerst die richting maar eens uitrijden. Na wat rondrijden en beter zoeken kwamen we er gelukkig toch uit. Onze navigatie app geeft wel vaker bijzondere routes aan, dit bleek nu ook de oorzaak van het verkeerd rijden te zijn. Hier staan we direct aan de Kafue rivier. Vlak onder ons ligt een krokodil zich uren lang te laven aan de warme zon. Miranda gaat dapper op de foto met deze croq, stoer hoor. Nadat de zon vertrokken is vertrekt ook deze vriend om plaats te maken voor hippo’s. In het donker ligt er een behoorlijk groot exemplaar naar ons boven hem/haar te loeren of hij/zij hier toch het water uit zal klauteren, dat hebben wij natuurlijk liever niet. De hippo staat op nummer twee van gevaarlijkste dieren (met dodelijke afloop voor mensen) na de malaria mug. Nadat we met onze zaklampjes een poosje zijn glinsterende oogjes in de gaten hadden gehouden heeft’ie toch maar besloten ergens anders het land op te gaan. Vlak achter het kamp horen we een leeuw grommen/brullen, hieruit blijkt maar eens te meer dat we nog altijd midden in de wildernis verblijven.

De volgende bestemming zijn de Liuwa plains. Deze plains zijn bereikbaar via een klein pontoon waar we de auto vol vertrouwen op rijden. Eenmaal aan de overkant komen we direct in deep-sand terecht. Voor de overtocht hadden we gelukkig de bandenspanning al ver af laten lopen dus we komen er zonder grote problemen doorheen. De weg zoeken is hier een heel andere uitdaging. Vaak is het meest gebruikte zandpad zo diep uitgesleten dat we met de bodem over de grond gaan. Daarnaast zijn dan ook sporen te vinden die alweer ontstaan zijn doordat bezoekers het hoofdpad niet meer kunnen gebruiken ivm te weinig bodem vrijheid van de auto. Soms zijn er wel vijf paden zo naast elkaar ontstaan. Ook moeten we de hoogte van de auto in de gaten houden, er zijn vaak dikke laag overhangende takken waar we net wel/net niet onderdoor kunnen. Eenmaal voorbij de begroeide stukken komen we op de plains terecht. Een enorme vlakte met hoogstaand droog gras/riet. We lunchen bij een grote sausage-tree vlak bij een watertje. Hier spotten we weer veel vogels. Tegen het eind van de middag bereiken we ons kamp, vrij ver noordelijk in het park. We zijn getuige van het begin van de wildebeest migratie. Een enorme hoeveelheid van deze gnoes trekt over de uitgestrekte vlaktes bij ons kamp. We stoppen, zetten de motor af en genieten van deze bijzonder indrukwekkende kudde. Wat een mooi natuur fenomeen is die migratie toch. ’s Avonds word er een groot kampvuur op onze site aangelegd en kunnen we ons lekker warmen. De temperatuur koelt verschrikkelijk snel zodra de zon haar laatste stralen aan ons heeft vrijgegeven en een poosje de andere kant van onze wereldbol gaat verwarmen.

Na ons standaard ontbijtje, Miranda een warme- en Ben een koude hap, gaan we eerst op zoek naar de wildebeests van de vorige dag. Gelukkig vinden we ze na een kwartiertje rijden. De groep lijkt nog wel groter dan de vorige middag. Het is altijd bijzonder wanneer we in een park overnachten. Je rijdt het terrein af en staat meteen midden in de wildernis. We rijden daarna nog langs een paar waterholes. Bij de meeste meertjes is geen dier te zien. Bij andere meren zien we grote groepen met verschillende vogels. Rustig aan rijden we weer richting de uitgang van het park. Bij één van deze watertjes stuiten we op een grote groep witte vogels, op afstand is vaak nog niet goed te onderscheiden wat je gaat aantreffen. Dichterbij zijn we verrast dat dit een groep pelikanen betreft. Met Miranda uit het raam hangend en de camera op het luchtfilter van de snorkel rijden we langzaam op deze groep af. De eerste paar worden al zenuwachtig en vliegen weg. Uiteindelijk blijkt dat er sowieso geen helden aanwezig waren en stijgt het hele spul op. Onwijs gaaf om te zien hoe deze grote vogels met hun enorme vleugels opstijgen om vervolgens met elkaar een nieuwe plek op te zoeken waar geen dwazen met camera’s op hen afkomen. We jagen de brandstof er in dit diepe zand nog veel sneller doorheen dan op het asfalt. We doen normaal zo 1:8 maar hier komt 1:4,5 meer in de buurt. Gelukkig is het park niet oneindig groot en komen we met zelfs nog wat reserves in de tank weer bij de pontoon aan.

We overnachten op een campsite bij Mongu, waar we voor het bezoek aan de Liuwa plains ook hebben geslapen. De stempel in ons paspoort voor Zambia is nog een week geldig, we kunnen nog op ons gemak richting de grens met Botswana rijden. Na deze dagen van rijden is het tijd voor een rustdag. We doen dit dichtbij de Ngonye watervallen. De campsite heet Whispering sands, later komen we erachter waarom dit zo heet. Het zand is bijna wit, wanneer je er op loopt piept het zand onder je voeten. Een hele vreemde gewaarwording, dit noemen ze het fluisterende zand. Vanaf de campsite hebben we uitzicht op de hard stromende Zambezirivier en dit mooie witte zand. De hele dag relaxen gaat hem niet worden, want de was moet worden gedaan. Andere keren vragen we bij de beheerder of de was gedaan kan worden, nu doen we het zelf.  Er staat een kraan naast de auto, lekker makkelijk met het uitspoelen van de was. We zouden er ook over kunnen denken om de was in de rivier te doen, zoals we veel locals zien doen. We hebben echter een flinke krokodil gespot langs de rand van het water, die willen we maar niet uitdagen. Het wordt een warme dag, dus de was is snel weer droog. We struinen nog even over het piepende zand, waarna we in onze digitale boeken duiken. Na het eten doen we nog een spelletje regenwormen en een Afrikaans spelletje met steentjes (mancula).

Uiteraard brengen we een bezoek aan de watervallen. We hebben er niet specifiek over gelezen en waren daarom zeer verrast deze enorme plas water te zien. De rivier de Zambezi komt breeduit aangestroomd en loopt via verschillende uitgangen naar beneden. Zo ontstaan er 5 verschillende watervallen, die je vanaf 1 punt allemaal kunt zien. Heel indrukwekkend. Wanneer het regenseizoen is, loopt het hele gebied onderwater en kun je niet naar deze watervallen. Nu is het grootste gedeelte voor de watervallen droog en lopen we onder begeleiding van een gids over de rotsen naar de mooiste uitzichtpunten. Om dichter bij de grootste waterval te komen moeten we een eind met de auto omrijden. Eerst even plek maken op de achterbank, zodat de gids ook mee kan. Met een enorm geweld stort het water bij die grootste waterval naar beneden. In het water zien we een groep otters naar bovenkomen. Ze duiken, jammer genoeg snel onderwater voor we een mooie foto van ze hebben kunnen nemen. Dit was een onverwacht mooi uitstapje. Voor de volgende campsite hoeven we maar 1,5 uur te rijden. Halverwege de middag komen we er aan, hangen de hangmat op, pakken onze boeken erbij en doen lekker helemaal niets dan lezen. Natuurlijk ook nog even eten koken, afwassen, vuur maken en rond 9 uur is het tijd om het bed op te zoeken. Het is gelukkig niet heel koud, maar fris genoeg om er een extra deken bij te pakken.

De volgende dag bestaat uit foto`s uitzoeken, blog schrijven, kaartjes sturen, plannen maken voor de komende tijd en de binnenkant van de auto een beetje stofvrij maken. Voor het eerst in lange tijd is het een sombere bewolkte dag. De zon komt af en toe even tevoorschijn, maar dan ineens voelen we gespetter. Dat was net na ons bezoek aan Zanzibar (begin Mei)voor het laatst. We zetten wel even de luifel op maar gelukkig blijft het bij wat spetters. We moeten nog bedenken of we morgen nog een dagje blijven of al richting de grens gaan rijden. Overmorgen moeten we de grens over. We weten dat de weg er naartoe niet heel erg best is, dus daar gaan we wel een tijdje overdoen. Onderweg is er niet echt meer gelegenheid om een kamp op te slaan, dus het moet in 1 keer. We kunnen er gelukkig nog een nachtje over slapen.