Nieuwe belevenissen in Zambia

Na een paar heerlijk ontspannen dagen in Cape Maclear aan lake Malawi zijn we weer op pad gegaan. Via Lilongwe, waar we nog even uitgebreid voorraad in kunnen slaan, rijden we naar Zambia. We hebben zo genoten van Malawi, het was heerlijk relaxt. De sfeer is er aangenaam, de mensen heel aardig. We hebben in ons leven niet zoveel gezwaaid als de afgelopen maand in Malawi. Het zijn vooral de kinderen die ons erg enthousiast begroeten wanneer we langs rijden. Wanneer we aan het begin van een dorpje zijn en er is 1 kind die ons ziet en roept `mzungu!`, dan horen alle kinderen van het dorp dat en komen naar de weg gerend om te zwaaien. Heel schattig! Niet alleen de kinderen, ook volwassenen kunnen er wat van. Met een brede glimlach wordt er gezwaaid of een duim opgestoken.

Onderweg naar de grens rijden we over bergen. Langs de weg staan kraampjes waar mannen houten autootjes maken. De autootjes zien eruit als overland-voertuigen, die moeten we van dichterbij bekijken. Op de grond zitten de mannen de onderdelen uit te zagen, te hakken en te schuren. We kunnen het niet laten om zo`n leuk klein autootje te kopen. Voordat we de grens overgaan is het tijd voor de lunch. Vandaag geen boterham met kaas, ja, dat hebben ze hier ook. De kaas is uiteraard niet zo lekker als in Nederland en het brood is ook niet altijd zoals we in Nederland gewend zijn, maar het smaakt meestal wel prima. We eten chipsies met salat langs de weg. In bijna alle dorpjes staan kraampjes waarin de chips gebakken wordt. Onder een soort metalen aanrecht met bak wordt er een vuurtje van houtskool gemaakt. Er gaat olie in de bak, de aardappels worden geschild en in de olie gebakken. Een stuk kool wordt in dunne reepjes gesneden, waarna de chips met de kool en een stevige hoeveelheid zout geserveerd wordt in een plastic boterhamzakje. Op een smal houten bankje genieten we van deze lekkernij.

De grensovergang naar Zambia verloopt soepel. Voor we bij de grens aankomen wisselen we bij wat mannetjes langs de weg wat Amerikaanse dollars voor Zambiaanse kwacha. Deze hebben we nodig voor het betalen van carbontax bij de grens, waar geen geldautomaat staat. Bij iedere grensovergang staan er mannetjes om geld te wisselen, maar dit doen we eigenlijk nooit. De wisselkoers die zij hanteren is meestal niet zo gunstig.

Onze trouwe blog-lezers zullen wel denken, Zambia daar zijn ze al geweest. Dat is inderdaad waar en daar zijn een aantal redenen voor. We reizen met een carnet de passage, een soort paspoort voor de auto, die we bij iedere grens moeten laten stempelen. Hierdoor hoef je niet bij iedere grens een TIP (temporary import permit) te regelen. Dit carnet is een jaar geldig en verloopt begin juli. We hebben een nieuw carnet aangevraagd, wat voor ons alleen in Duitsland kan. We hebben dit nieuwe carnet op laten sturen naar de B&B/campsite in Lusaka, waar we in december zijn geweest. Dit gaan we daar ophalen en vervolgens met het oude en nieuwe carnet naar het customs kantoor in Lusaka om beide af te laten stempelen. Een andere reden dat we weer in Zambia zijn is dat we er nog niet uitgekeken waren. In december was het regenseizoen, waardoor de nationaal parken moeilijk of niet te bereiken waren. Door de regen waren de meeste wegen veranderd in extreem slecht berijdbare modderbanen. Destijds hebben we heel veel prachtige watervallen gezien. De droge tijd is inmiddels aangebroken, dus is het nu wel mogelijk wat parken te gaan bezoeken.

Onderweg naar Lusaka kunnen we naar het South Luangwa National Park. Hier zijn we in het verleden (2015 & 2016) ook al eens geweest en willen er graag nog eens naar toe. We gaan naar een camping langs de Luangwa river waarin heel veel nijlpaarden en krokodillen leven. Vanaf de camping heb je een prachtig uitzicht over deze rivier. Overdag moet je wel je spullen en vooral je etenswaren goed in de gaten houden. Er zijn heel veel vervetaapjes en bavianen die azen op al het lekkers wat de kampeerders bij zich hebben. `s Avonds genieten we van een hele mooie zonsondergang, schitterend om te zien hoe de volledige lucht rood/paars kleurt nadat de zon net is ondergegaan. De volgende ochtend staan we weer vroeg op voor een gamedrive in het park. Aan het begin van het park is een brug waar we begroet worden door heel veel bavianen. Het is een populair park, we zien veel safari auto`s rondrijden. We zijn nog maar net in het park en zien chauffeurs van verschillende auto`s met elkaar praten en omkeren. Dat betekent dat er ergens iets bijzonders te zien is, meestal zijn dat leeuwen. Daar gaan we dus achteraan. En ja hoor, na ongeveer 20 minuten zien we steeds meer safariauto`s dezelfde richting oprijden en komen we bij 2 mannetjesleeuwen. Dat lijkt heel erg spannend, maar dat valt vies tegen. De leeuwen liggen heel lui en wijdpoots op de grond, ze verroeren zich niet. Even snel een foto, dan gaan we maar snel weer door. Later op de ochtend komen we nog een andere leeuw tegen. Deze ligt ook op de grond, maar kijkt toch nog even in het rond. De rest van de dag zien we met regelmaat verschillende dieren, impala`s, puku`s (een soort antilope), olifanten, warthogs, waterbucks, kudu`s, nijlpaarden, krokodillen, verschillende soorten vogels, zebra`s en op de weg naar de uitgang ook nog een paar giraffen.  Het was weer een prachtige dag met wederom een prachtige zonsondergang. We besluiten nog een dagje extra op de camping te blijven en gelukkig kan dit ook. Tot onze verbazing is het namelijk heel druk op deze camping, alle plekken zijn bezet. Overdag is het rustig, omdat de meesten op gamedrive zijn. Tijdens etenstijd is het wat rumoerig, maar rond 9 uur wordt het rustig. Grappig dat de meeste reizigers net als wij vroeg het bed in gaan en ook weer vroeg uit de veren zijn.

Vanaf het South Luangwa np rijden we over een onverharde weg, die langs het park loopt, verder. Ondanks dat we niet in het park rijden zien we toch nog impala`s, puku`s en zelfs olifanten langs de weg. Wanneer we deze weg af zijn komen we op een supergladde asfaltweg. Al met al was het een mooie rit. De planning voor de komende dagen verandert ieder uur. Rijden we door het Lower Zambezi np, wat een lange lastige weg blijkt te zijn, gaan we eerst naar Lusaka of rijden we over de asfaltweg via Lusaka de andere kant van het Lower Zambezi park in. We verzamelen hier en daar wat informatie over de weg door het park en besluiten op het laatst dit toch maar niet te doen. We gaan naar Lusaka om ons nieuwe carnet op te halen en af te laten stempelen. Onderweg naar het customs kantoor laten we het stof van de auto wassen. We moeten midden in de stad zijn en het is erg druk. Uiteindelijk vinden we het juiste kantoor, blijkt dat we mondkapjes op moeten. Gelukkig hebben we er nog een paar in de auto liggen. Het gaat er weer bijzonder aan toe. Officieel moet de auto worden gecheckt op aanwezigheid voor het oude carnet wordt afgestempeld. De enige vraag die we krijgen is: “Waar is de auto”. Wanneer we antwoorden dat deze op de parkeerplaats staat is het goed en wordt de stempel gezet. Binnen 10 minuten verlaten we het kantoor met de benodigde stempels. Nu dat hele eind weer terug door die drukke stad, terug naar de camping. Tussendoor stoppen we nog bij een koffietentje voor een lekkere cappuccino. Wanneer we in alle drukte op de weg staan te wachten voor een stoplicht, komt er een hele stoet verkopers langs de auto`s lopen. Ze verkopen bananen, mandarijnen, riemen, kleding, schoenen, auto accessoires en allerlei andere zaken. We vragen ons af of dit wel werkt, omdat sommige verkopers met maar 1 of 2 items langs lopen. Toch zien we met enige regelmaat spullen een auto in verdwijnen en geld naar buiten gestoken worden. Zelf kopen we dan toch ook maar bananen en mandarijnen, hebben we wat te eten tijdens het filerijden. Terug op de camping doen we wat klussen, zoals de was, schoonmaken van de koelkast, verwijderen van alle vogelpoep van het tentdak. `s Avonds schuiven we voor het diner aan bij onze (Nederlandse) gastheer van de B&B, samen met 3 andere reizigers. Super leuk om zo weer wat ervaringen uit te kunnen wisselen.

Nadat we de volgende ochtend boodschappen hebben ingeslagen, rijden we richting de Wonder Gorge. We hebben gelezen dat dit een prachtige kloof moet zijn. Ondanks dat we geen reviews hierover hebben gelezen willen we er toch naartoe. De kloof ligt in een vrij afgelegen gebied, de weg is goed begaanbaar ondanks dat het een gravelweg is. De afstand is te ver om in 1 dag te rijden, zodat we eerst nog overnachten op een camping bij het Mulungushi meer. Wanneer we het terrein oprijden worden we enthousiast begroet door 3 Nederlandse jongetjes. Nieuwsgierig stellen ze allerlei vragen en vertellen ze dat ze in Kabwe wonen en nu in een tent gaan slapen. We spreken nog even met de ouders van deze kids en inderdaad wonen ze sinds 2 maanden in Zambia. Wat een onderneming moet dat zijn.

We hebben een prachtig uitzicht over het meer. `s Avonds wordt het frisser, gelukkig heeft de campingbeheerder voor hout gezorgd zodat wij ons bij ons kampvuur kunnen warmen. Vol goede moed rijden we de volgende ochtend richting de kloof. Het is 3 uur rijden, de weg wordt er niet beter op. 10 kilometer voor we de kloof bereiken staat er een slagboom. Een man in burger komt op ons aflopen en vertelt ons dat hij politieman is. De kloof is afgesloten door de mijnexploitant. Er vinden illegale opgravingen plaats waardoor er geen auto’s meer worden toegelaten in het gebied. Wat een tegenvaller, dat hele eind gereden en dan er niet in mogen. Gelukkig hebben we ons wel vermaakt met de omgeving, de mooie natuur en de mensen die er wonen. We rijden een stukje terug en nemen daarna de weg richting Mita hill lake. Het uitzicht is net zo mooi als bij het vorige meer, er is hier alleen geen camping. Dat wordt dus wild kamperen. We parkeren de auto tussen wat bomen, halen de tafel en stoeltjes uit de auto, we gaan wel zien. Een uurtje later komt er een man op een boda langs. Hij werkt bij de naastgelegen elektriciteitscentrale en komt ons begroeten. Gelukkig vindt hij het prima dat wij hier een nachtje blijven slapen. We genieten van de stilte en sprokkelen wat hout bij elkaar voor een kampvuur.

We willen de komende weken het Westelijke gedeelte van Zambia gaan verkennen, er zijn een paar locaties die we willen bezichtigen. Wanneer we weer op de doorgaande asfaltweg rijden, blijkt het erg druk te zijn met vrachtwagens. De weg is er niet best aan toe. Deze keer niet door potholes, maar door diepe spoorvorming op beide rijbanen. Het lijkt wel of het asfalt nog vloeibaar was en de eerste zware vrachtwagens er al overheen zijn gereden. Het spoor is diep en de opstaande randen verraderlijk. Inhalen is sowieso best lastig op zo`n drukke weg, maar die spoorvorming maakt het extra lastig. Met twee handen stevig aan het stuur golven we naar de rechter baan en weer terug. Op een gegeven moment kunnen we een keuze maken om deze golfslagbaan nog een paar kilometer te vervolgen of een afslag te nemen. We besluiten het laatste, de weg ziet er oké uit en de vrachtwagens gaan allemaal rechtdoor. Hier hadden we dus beter over moeten nadenken, ze deden dit niet voor niets. De weg zit vol kuilen (potholes), in allerlei soorten en maten. Over de gehele breedte van de weg en/of venijnig diep. Op sommige gedeelten zie je dat het verkeer zelfs naast de weg is gaan rijden, op het gravel daar rijdt het vaak comfortabeler dan op de restanten asfalt wat ooit de hoofdweg was. Ook in deze bypasses zijn behoorlijk diepe kuilen ontstaan. We komen dus niet zo snel vooruit. We rijden die dag ongeveer 200 kilometer waar we zo`n 7 uur over hebben gedaan. We verblijven in de tuin van een melkveehouderij en besluiten hier minimaal 2 nachten te blijven. Even rust na al die uren rijden. Miranda gaat nog even voor de rescue wanneer er een jonge koe met z'n kop in het hek vast blijkt te zitten. Wat een held! De Zuid- Afrikaanse eigenaresse nodigt ons uit voor de thee met heerlijke zelfgebakken koekjes. We kopen nog wat verse melk, die nog even snel uit de koe wordt gemolken, waarmee we lekkere pannenkoeken bakken.

De eerstvolgende bestemming is een chimpansee opvang. Het is de grootste chimpansee opvang ter wereld, er wonen momenteel net iets meer dan 150 chimpansees. Deze dieren worden vanuit heel Afrika naar deze plek gebracht. Het zijn slachtoffers van stroperij (hun vlees wordt door locals gegeten) of dieren die als huisdier gehouden zijn. We horen trieste verhalen van chimpansees die voor het plezier van mensen, werden geleerd bier te drinken en/of sigaretten te roken. De dieren worden hier bijgevoerd en in de gaten gehouden, verder laten ze de natuur hun gang gaan. Ze zijn opgesplitst in verschillende groepen. We zijn er rond voedertijd. De dieren komen vanuit hun zeer grote stukken bos naar het hek en vangen het voer op. Wanneer ze citroenen krijgen, verzamelen ze zo veel ze kunnen in hun armen en gaan dan in een hoekje zitten eten. In sommige groepen gaat het er heftig aan toe, de leider van de groep wil zijn gezag laten gelden. Andere mannetjes proberen indruk te maken, zodat ze een gooi kunnen doen naar het leiderschap. Er wordt heel wat af gebruld, gestompt, geschopt en geslagen, heel indrukwekkend om te zien. Er is gelegenheid om te kamperen, maar omdat het overnachten in een kamer niet veel duurder is, maar wel warmer, besluiten we een kamer te nemen. Voor de wc en de douche moeten we wel naar een apart gebouw maar dat hebben we er graag voor over. We slepen al ons kookgerei naar de veranda van het huisje, zodat we daar onze eigen maaltijd kunnen bereiden. De volgende ochtend rijden we naar de locatie waar de oprichters 40 jaar geleden gestart zijn met de opvang van de chimpansees. Hier krijgen we een korte rondleiding van een gids over het wel en wee van deze opvang en met welke uitdagingen ze te maken hebben. Er komen twee schapen op ons aflopen die zich eigenlijk meer als hond dan als schaap gedragen. Deze zijn hier al heel lang en zijn altijd nieuwsgierig naar nieuwe bezoekers. Ze willen graag aangehaald worden, erg grappig.

Ondertussen wijzigen we onze plannen iets. Er waren wat interessante locaties die we onderweg wilden bezoeken. Doordat de wegen niet altijd even best zijn én omdat het nog echt ver rijden is, besluiten we een aantal markers van onze kaart af te halen en vanaf het noorden Kafue np in te rijden. Ook dat is nog best een eind rijden, vooral Miranda is het lange rijden een beetje zat. We zoeken een lodge op waar we ook kunnen kamperen, maar ook hier is het niet veel duurder om een kamer te nemen. Deze keer is de badkamer wel in de kamer. We sjouwen onze kookspullen weer naar de veranda en genieten van een heerlijke braai. Wanneer het laatste stukje vlees is verorberd bellen we nog even gezellig met de kids. Fijn dat ze eigenlijk maar one phonecall away zijn. Naast de lodge loopt de Kafue rivier, waarin ter hoogte van de lodge een mooie stroomversnelling zit. Over het terrein loopt een klein groepje impala`s, een bijzonder mooi plekje om lekker te ontspannen voordat we richting het park vertrekken.