Het is gelukt! We hebben de big 5 gespot.

Een kampeerplek in de tuin van het Masindi Hotel is geen straf. Het is er prachtig groen en er komen regelmatig brutale aapjes voorbij. Deuren en ramen dus goed dicht houden. We zijn hier ook op 14 Maart, de verjaardag van Lisa. We trakteren onszelf op cake omdat we precies 28 jaar geleden voor het eerst vader en moeder zijn geworden.

Vanuit het hotel nemen we contact op met een gids die ons de volgende ochtend vroeg zal meenemen op chimpansee tracking. Iets waar we al een tijdje naar uitkijken. De gids blijkt uiterst punctueel en staat al om 06:25u naast ons in de tuin van het hotel. We pakken snel de laatste spulletjes in en vertrekken in onze auto naar het nabijgelegen forest om op zoek te gaan naar chimpansees. Na een half uurtje rijden parkeren we de auto op een modderig weggetje direct naast het bos. Het duurt niet lang of we horen de chimps redelijk dichtbij een hoop herrie maken. Snel vertrekken we te voet de kant op waar het geluid vandaan komt en vrij snel zien we de eerste van deze wonderlijke apen hoog in de bomen zitten/hangen/liggen/ruziën. We zijn er stil van en kijken een uur lang vanuit diverse hoeken naar deze prachtige chimpansees. Regelmatig breekt er een kleine ruzie uit waarbij een hoop kabaal gemaakt wordt. Klik gerust een video aan op dit blog dan kun je het geluid en de beleving een beetje op afstand meemaken. Het uur is ongelofelijk snel verstreken en het is tijd om weer terug te keren naar de auto en de gids terug te brengen naar het Masindi hotel. We hebben genoten!

Omdat we zo vroeg uit de veren waren rijden we diezelfde ochtend door naar Jinja. Op de bucketlist van Ben staat een dag raften, daarvoor moet je echt in Jinja zijn. Ook hier vinden we een erg fijne kampeer plaats bij een lodge. Er is een klein horizontaal stukje gras waar we de auto op kwijt kunnen. Jammer genoeg hebben we hierdoor vanaf de auto/tent geen uitzicht op de voorbij stromende Nijl. Vanuit de luie bank in het restaurant, waar we graag zitten, is het uitzicht weer grandioos.

Het raften blijkt te worden georganiseerd door een bedrijf dat grenst aan de lodge. Hierdoor is er sprake van een bijna dag vullend programma. Om 08:00u worden we in het restaurant verwacht voor het ontbijt. Hier maken we kennis met de manager van Nalubale Rafting. Hij stelt voor dat we rustig van ons ontbijt genieten en komt ons rond 09:00u ophalen voor een veiligheidsbriefing. Daarna stappen we achterin de open laadbak van een vrachtwagen, waar gelukkig wel een paar bankjes in zijn gemaakt. Het is een ritje van een half uur naar het vertrekpunt van de Raft tocht. Op onze blote voeten strompelen we een modderig pad af naar het water terwijl de mannen met het grootste gemak met een zware raft op hun hoofd voorbij komen denderen. Er wordt veel aandacht besteed aan veiligheid, welke signalen we moeten gebruiken wat we wel en niet moeten doen als we te water raken. Naast de raft waar wij in zitten gaat er een safety raft en een viertal kleine kanootjes mee. Zij zijn er allemaal om ons snel uit het water op te pikken als we "flippen" met de boot. Dat blijkt inderdaad het geval, super dat de mannen erbij zijn zodat we allemaal snel weer uit het water zijn en de tocht voort kunnen zetten. Tijdens het flippen van de raft in het behoorlijk wilde water komt de boot ongelukkig op Miranda d'r hoofd terecht. Met een behoorlijk dikke wang en blauw oog tot gevolg. Er wordt direct EHBO verleend en na even te zijn bijgekomen op de safety boot gaat Miranda (stoer als zij is) gewoon weer mee de volgende level 5 rappids af!

Na dit avontuur blijven we nog een nachtje bij deze lodge en eten 's avonds een heerlijke Pizza in het restaurant. Je moet jezelf af en toe verwennen, toch?

Daarna zetten we onze reis voort richting Kampala. Eigenlijk hebben we niets te zoeken in zo'n grote stinkende stad, maar we willen graag om een hoekje kijken bij KSPH (Kampala School for the Physically Handicapd) waar we met ons gezin in 2014 vrijwilligerswerk hebben gedaan. In dat jaar heeft Ben met de mannen (Jasper en Wouter) een bezoek gebracht aan de National Mosque. Dit lijkt Miranda ook wel gaaf om te zien dus ook daar gaan we naartoe. Voor we de Moskee bezoeken rijden we naar Oasis Mall, daar kwamen we toen ook regelmatig voor een heerlijke cappuccino. Het Cafe Java bestaat nog steeds, sterker nog het gaat ontzettend goed met deze tent. Er is inmiddels zelfs een bezorgdienst, de scootertjes rijden af en aan. Omdat het zo'n enorme verkeerschaos is in de stad kiezen we ervoor om met een boda naar de moskee te gaan. We spreken het tarief af en rijden vervolgens achter elkaar kris-kras door het drukke verkeer naar de moskee. Erg leuk om weer op een boda te zitten en de stad op deze manier te "beleven". Tof! Voor de deur van de moskee moeten de schoenen natuurlijk uit, voordat we zover waren is Miranda al behangen met doeken om zo te voldoen aan de wensen van de mensen daar. De gids geeft ons op een leuke manier veel en interessante informatie. Natuurlijk beklimmen we ook een minaret en hebben een mooi uitzicht over de stad Kampala. Verbastering van: Camp a Impala (kamp van de Impala's), zoals deze plek werd genoemd voordat er westerlingen over de vloer kwamen. Die zaten natuurlijk weer eens half te luisteren en maakten er Kampala van.

Voordat we weer met de boda terug waren bij Oasis Mall werd het toch stiekem al een beetje laat. Te laat om nog naar KSPH te gaan diezelfde dag. Op Booking zoeken we een hotel in de buurt en laten de daktent voor een nachtje dichtgeklapt. We zijn, hoe kan het ook anders, hier weer de enige gasten. Omdat we vrij snel na het boeken al ter plaatse zijn was de manager een beetje overdonderd. Snel wordt de boeking erbij gezocht en inderdaad, we hebben een reservering. Met koffie en thee worden we in de lobby gezet zodat er tijd is om de kamer schoon te maken. Ook wordt de kamer gesprayd met mosquito repellant zodat we zonder muskieten-net de nacht veilig door kunnen komen. Het ontbijt is eenvoudig waarna we weer de drukte van de stad in gaan op zoek naar KSPH. Google Maps levert ons bij een totaal verkeerde locatie af. Op de website van de school vinden we een adres, dit maar ingevoerd. En ja, we herkennen de entree van de school. We leggen kort uit aan de security/portier wie we zijn en wat we komen doen. We praten met een dame die al jaren bij de school actief is. Geen blijk van herkenning, ook wel te begrijpen, er komen zo veel vrijwilligers langs dat het ook onmogelijk is om ons na 9 jaar nog te herinneren. Tot onze grote vreugde staat de stal nog altijd overeind, kennelijk hebben we goed bouwwerk afgeleverd. Ook de koe met de naam Hellen, die we indertijd gedoneerd hebben is nog aanwezig. Het blijkt dat we net op tijd zijn, rond de Pasen wordt er afscheid genomen van Hellen. Ze is ondertussen behoorlijk op leeftijd, nog knap dat ze het al die jaren zo goed heeft gedaan. Er lopen diverse nazaten van haar en in de stal treffen we zelfs een pasgeboren kalfje van één van haar dochters aan. Oma mag nu met pensioen, of naar de slacht. Ik denk het laatste.

Na dit feest van herkenning (voor ons natuurlijk wel) proberen we de drukte van de stad weer te vermijden. Dat lukt bijzonder slecht. Het verkeer staat op de hoek van de straat eigenlijk al muurvast. We krijgen zelfs een schop tegen de auto van een boda rijder die dacht dat we hem niet hadden gezien. Maar ja, als je naar links afslaat komt er rechts vanzelf meer ruimte. Gelukkig kunnen we zonder schade verder en lopen tegen de volgende opstopping aan. De rondweg, of iets wat daarop lijkt, staat volledig vast. Na ruim een uur over een paar honderd meter gedaan te hebben breken we onszelf vrij uit de rij auto's en wijken af van de oorspronkelijke bedachte route. Het is een stukje om en een groter stuk over onverharde wegen, maar alles beter dan hier in deze asfalt polonaise te blijven staan. Onderweg stoppen we langs de weg voor een snelle lunch en we bereiken onze volgende bestemming na een steile klim over een erg smal modderig bospad. Nkima lodge bij de Mabamba Swamp, hier willen we de Shoebill Stork gaan spotten. Deze vogel is vrij zeldzaam. Hij komt alleen voor in moerasachtige gebieden. Ze legt 1x in de 5 jaar 1 of 2 eieren, waarvan er maar 1 de aandacht krijgt.

 Nkima lodge is vernoemd naar dit bijzondere aapje, blauw masker en rode staart. 

We spreken weer eens vroeg in de ochtend af om met een medewerker van de lodge wandelend af te dalen over diverse smalle paadjes richting de swamp. Helaas gooit de regen roet in het eten. We wachten de buien in de lodge af, lezen wat en kijken regelmatig of het weer al opknapt. Rond 10:30u is het droog en vertrekken we. Bij de swamp liggen diverse smalle houten bootjes te wachten op toeristen. We worden gekoppeld aan een gids en een kapitein en vertrekken. We varen door smalle waterstrookjes op zoek naar de shoebill stork. Al vrij snel zien we een bootje aan de kant liggen en...jawel hoor daar zit zo'n bijzonder (lelijke) vogel op de kant. We leggen aan naast het bootje en wat blijkt, Nederlanders. Het is toch niet te geloven dat we onze landgenoten zo'n beetje overal tegenkomen. We nemen de tijd om naar de shoebill te kijken. Het lijkt wel een overblijfsel uit de dinosaurus tijd, zo vreemd met die brede bek. Daarna spotten we nog veel andere vogels, een mooi gebied voor vogelaars (of zoals wij, wogelaars = wannabe vogelaars). Terug bij het vertrekpunt wordt de lodge gebeld zodat we weer mee terug kunnen lopen naar de lodge. Zonder begeleiding zouden we waarschijnlijk verdwalen. Na een kwartiertje wachten verschijnt een medewerker van de lodge in een 4x4. Wat een luxe, we stappen in en rijden terug naar boven. Tijdens het inklappen van de tent ontdekken we de volgende ochtend dat we een paar kikker-vriendjes hebben. Deze zijn op de auto gesprongen en willen vast een stukje met ons mee reizen. Dat lijkt ons niet zo'n goed plan en laten ze terug springen naar hun vertrouwde omgeving. 

Onderweg naar de volgende camping rijden we door groene theevelden en komen we een zeer brutale baboon tegen. Deze loopt midden op de weg, recht op onze auto af. Hij is echt niet van plan om opzij te gaan dus remmen we af. Dat hadden we beter niet kunnen doen. De baboon klimt via de bullbar op de motorkap en gaat daar eerst even rustig zitten. Daarna komt hij naar de voorruit en kijkt onderzoekend naar binnen. Hij lijkt echt op zoek te zijn naar voedsel, verbeeld ik het me nou of houdt hij daadwerkelijk zijn handen naast zijn ogen tegen de voorruit om beter zicht te hebben. Na wat optrekken, afremmen, bochten maken en een stukje verder rijden besluit hij eindelijk dat het genoeg is geweest en springt van de auto af. Logisch ook, anders raakt hij te ver van zijn groep verwijderd. Op deze camping, die ook tegen een swamp aan ligt, spotten we veel vogels en een enkel aapje. We wandelen een stuk op zoek naar andere apen soorten die hier voorkomen, helaas zonder resultaat. Ze lieten zich aan ons niet zien.

We vertrekken richting Queen Elizabeth NP, het populairste en grootste NP van Oeganda. Onderweg rijden we door dorpjes en langs thee plantages, een mooie route die ons over de evenaar voert. Voorlopig onze laatste crossing van de evenaar omdat we voornamelijk verder naar het zuiden gaan afzakken de komende maanden. Deze crossing moet natuurlijk gevierd worden, dat doen we met een overheerlijke Rolex die we nadat we boodschappen hadden gedaan gekocht hebben langs de weg.

We komen terecht op een camping net buiten het park. Ook hier zijn rondom het park geen hekken aangelegd. De dieren kunnen dus ook langs de auto komen wandelen. We parkeren de auto naast een afdak op palen. Van hieruit hebben we een geweldig uitzicht over een zoutmeer (waar niet heel veel water in zit) en de bergen erachter. `s Avonds komt het afdak ook heel goed van pas. Het begint te regenen en te waaien. Zo zitten we nog te puffen van de warmte en dan is het hoog tijd om een warme trui aan te trekken. `s Nachts horen we de geluiden van hippo`s, een leeuw en hyena`s. Het geluid komt van verder weg en ik ben blij dat ik er niet uit hoef. Het gekwetter van de vogels maakt ons de volgende ochtend wakker. We gaan lekker een dag niets doen. Nou ja, vooral genieten van het uitzicht, de vele vogels die hier rondfladderen en alle geluiden om ons heen. Wie weet komt er nog een olifant voorbij. Niet verkeerd!

Die olifant is niet langsgekomen. Wel horen we in de avond de hyena`s en leeuwen van veel dichterbij. Het is droog, dus nu komen de guards een flink vuur maken naast onze tent. Ze schijnen geregeld rond met hun zaklampen. Voor noodgevallen hebben ze een geweer om hun schouders hangen. Dat komt dus wel goed met de veiligheid. Die nacht horen we nijlpaarden grazen naast de auto. We hebben nog geprobeerd ze te zien, maar het was te donker. De andere dieren zijn op afstand gebleven. We gaan vandaag het Queen Elisabeth NP in. Het eerste gebied waar we doorheen rijden bestaat voornamelijk uit grotere en kleinere vulkaankraters. In een aantal kraters is er een meer ontstaan. We kunnen een eind weg kijken. We zijn nog steeds verrast dat het hier zo groen is. Dieren zijn hier niet te zien.  In het volgende gebied komen we heel onverwacht een varaan tegen, midden op de weg. Door het park stroomt een rivier. Bij een lodge gaan we iets drinken met uitzicht op deze rivier. We zien groepen met olifanten spetteren in het water. Na een overnachting op een camping, waar er aan het eind van de nacht wel een olifant naast onze tent liep(!) gaan we vroeg op pad. Dit keer een gedeelte waarvan bekend is dat er luipaarden zijn. Dit is het laatste dier van de big 5 die we in alle afgelopen maanden nog niet gespot hebben. Na een uur rondgereden te hebben, krijgen we een luipaard in het vizier. Yess. Hij klimt in een boom, draait wat rondjes, springt eraf en loopt weer weg. Dit duurde misschien 5 minuten. Jammer we hadden nog wel even willen genieten van dit mooie dier. In de loop van de ochtend zien we nog 2 leeuwinnen. Verder zijn er veel buffels, Uganda kobs en wat waterbucks.

`s Middags rijden we naar het zuiden van het park. Hier komen leeuwen voor die in bomen klimmen. Dat willen we natuurlijk wel eens zien. We willen eerst wat relaxen, maar helaas begint het te regenen. We besluiten alvast het park in te gaan op zoek naar de leeuwen. Helaas, we hebben in heel veel bomen gekeken, maar geen leeuw gezien. Ook de volgende ochtend laten de leeuwen zich niet aan ons zien. We hebben een prachtige route gereden en vooral veel vogels gespot.

Over een onverharde weg vol putten, kuilen en plassen rijden we naar Bwindi np. Onderweg zien we weer heel veel koffie en theevelden. Bwindi NP ligt in een prachtig groen bergachtig gebied. We gaan eerst een dag bijkomen van de lange rijdagen, daarna gaan we een gorilla trekking doen. Dit heeft stiekem al heel lang op ons lijstje gestaan. We gaan het nu eindelijk doen. Hierover lees je in ons volgende blog.

We vinden het echt superleuk dat zoveel mensen ons blog lezen en hierop reageren. Is er iets wat je graag wilt weten, zet dit dan in de reacties. We kunnen hier dan in ons volgende blog op in gaan.