1000 tinten groen

We hebben ze gezien, de berggorilla`s. We hebben eerst een dag op de camping gestaan. Tussen de buien door lopen we naar het dorpje. Onderweg worden we door kinderen begroet. Ze lopen een stukje met ons mee. We zijn een bezienswaardigheid. Na een half uur bergafwaarts gelopen te zijn komen we in het dorpje. Er zijn heel veel kleine winkeltjes. Ondertussen is het half 7 en moeten de berg nog op terug naar de camping. We besluiten een boda te nemen. Samen achterop, weer een hele belevenis.

Dan breekt de dag voor de gorillatrekking aan. Het is een klein eindje bergopwaarts lopen naar de gate. We vertrekken om kwart over 7. De campingeigenaar loopt met ons mee en noemt nog even op wat we mee moeten nemen. Blijken we onze maskers vergeten te zijn. We hebben de hele reis nog geen mondmaskers gedragen, wel regelmatig mensen gezien die ze wel droegen. Wanneer we bij de gorilla`s komen is het verplicht een masker te dragen om te voorkomen dat we een of ander virus op ze over zullen dragen. De berggorilla`s worden nog steeds bedreigd, dus is het belangrijk te voorkomen dat ze ziek worden. Ben loopt terug om de maskers te halen. Hierdoor zijn we wat laat bij de gate, maar gelukkig nog op tijd. Een groep vrouwen danst voor alle gasten. Dit hebben we niet helemaal kunnen zien, maar daar kwamen we ook niet voor. Aangezien het laag seizoen is, zijn er maar 9 mensen die mee gaan. Er zijn al trackers op pad om de verschillende gorilla families op te sporen, zodat we niet te lang door het regenwoud hoeven te lopen om de gorilla`s te zien. Na een briefing over hoe we ons moeten gedragen ten opzichte van de gorilla`s, worden we in 2 groepen verdeeld. Iedere groep wordt begeleid door een gids en 2 rangers met geweren. Je weet nooit wat je tegenkomt in het bos. We worden in een groep gezet met een ouder stel en een stel waarvan er 1 een mindere conditie heeft. Deze groep gaat naar de familie die het dichtstbij is. We worden met onze neus op de feiten gedrukt, blijkbaar horen we ook bij de oudjes. Later blijkt dat het vooral is, omdat we geen auto bij ons hebben. De anderen vertrekken met hun auto's naar een groep gorilla's die zich verderop in het woud begeven. 

We gaan op pad. Tot onze verbazing zien we binnen 15 minuten de eerste gorilla in een boom zitten. We hebben de familie al bereikt. Nog even een slokje water, de maskers op, fototoestel in de aanslag, kijken en genieten maar. We mogen een uur blijven kijken. Wat zijn ze dicht bij. We zien de dominante zilverrug met een vrouwtje en een jonkie. Op een gegeven moment loopt er een vrouwtje heel dicht langs ons. Wanneer ik mijn arm zou uitstrekken kan ik haar aaien. Uiteraard heb ik dit niet gedaan. Dit moment was nog niet zo erg spannend. Ze kruipen het dichte struikgewas in, dus gaan de trackers op zoek naar een doorgang, zodat we ze kunnen volgen. We komen uit bij de huizen waar de staff verblijft. Hier kunnen we op het gemak de gorilla`s bekijken. De familie bestaat uit 2 zilverruggen, 2 jonkies en 4 vrouwtjes. Ze zijn actief in de weer met het zoeken naar eten. Ze eten de stengels van een bepaalde plant die hier veel te vinden is. Wat geweldig om deze enorme apen bezig te zien. Af en toe is er een spannend momentje wanneer de leider zich laat horen. We staan echt heel dichtbij. De gids geeft regelmatig aanwijzingen om op een andere plek te gaan staan of juist stil te staan. We hebben ze heel goed kunnen zien. Na een uur gaan we terug naar de gate waar we binnen 5 minuten zijn. Dit hadden we echt niet verwacht. Van tevoren dachten we toch eerst een heel eind te moeten lopen voordat we de gorilla`s zouden kunnen zien. We hadden lunch en drinken mee. We zijn om half 11 al weer terug. We krijgen een certificaat uitgereikt als bewijs dat we de berggorilla`s hebben gezien. We zijn nu echte originele gorilla-trackers ;-) Met de gids lopen we nog een klein rondje door het bos. Hij verteld over het gebruik van verschillende bomen. Een boom voor een scrub, bladeren om als paraplu te gebruiken, zeldzame varens, piepkleine paddenstoeltjes die alleen maar kunnen leven op de uitwerpselen van de gorilla's.

Vanaf het noordelijkste puntje van Bwindi np rijden we richting het zuiden. Deze route voorziet ons van prachtige uitzichten over de bergen. We rijden tussen thee-, koffie- en bananenplantages door. Er worden bomen gekweekt. Het hout wordt gebruikt om huizen te bouwen en natuurlijk ook voor vuur. We rijden door de bossen van Bwindi np. Aan de andere kant van het park zijn ook heel veel mensen aan het werk op hun grond. Ze verbouwen hier vooral bonen en mais. En dat allemaal op de hele schuine hellingen van de bergen. Het is prachtig groen allemaal. We rijden door het plaatsje Kabale en gaan op zoek naar nieuwe slangen. Na een paar winkeltjes en wat rondvragen vinden we de juiste slangen en gelukkig ook een paar verdwaalde oude slangklemmen. We vinden een restaurant waar ze heerlijke koffie serveren. We tanken, doen boodschappen, gaan langs de bank om onze portemonnee weer wat aan te vullen en gaan naar een wasstraat. De auto is behoorlijk modderig geworden. Vol enthousiasme gaan de autowassers aan de gang. We hebben gelezen over een nieuwe camping in deze plaats. Ondanks dat het wat later wordt geeft het niets, we zijn er dichtbij.

Het gaat niet zoals we gehoopt hebben. We krijgen geen contact met de beheerder van de campsite en vinden het precieze adres niet. Nog even een andere locatie geprobeerd, maar ook daar konden we niet terecht. De volgende optie is rijden naar lake Bunyonyi. Dit meer ligt 20 minuten van Kabale vandaan, zeggen ze. Dit meer zou onze volgende stop zijn, dat wordt dus wat eerder. De weg ernaartoe wordt algauw een gravel road. De kortste weg is afgesloten, zodat we terug moeten en omrijden. De weg wordt steeds slechter en het wordt steeds later. Uiteindelijk is het bijna donker wanneer we bij de lodge komen die we uitgezocht hadden. We kunnen terecht op een grasveld naast de lodge. Om naar de wc te gaan moeten we wel eerst een steile helling op, over de weg naar de ingang en daar weer een stukje naar beneden. Maarrrr...... het uitzicht is geweldig!! Die avond kunnen we er natuurlijk nog niet zo van genieten, vanwege het donker. 's-Avonds worden we verast, een medewerker van de lodge komt warme kruiken brengen voor in bed. De avonden zijn wat fris, dus dit is wel even heerlijk. De volgende ochtend zitten  we tijdens ons ontbijt in de zon, te genieten van het uitzicht. Het meer, bergen, moeras, vogels. Na ons ontbijt beginnen er donkere wolken over de bergen te trekken. Niet veel later begint het stevig te regenen. Gelukkig hebben we de luifel en een zijflap opgezet. We zitten aardig droog. Ben begint maar weer eens met het vervangen van de slangen. Deze keer lukt alles in 1x en is alles lekvrij. In de middag klaart de lucht weer op. We maken een wandeling met een gids naar de top van de heuvel. Hier vandaan hebben we uitzicht over een groot gedeelte van het meer.

In het meer liggen 29 eilanden, verschillend van afmeting. Met een bootje varen we langs de grootste eilanden, terwijl een gids ons meer verteld over deze eilanden. Het leek er even op dat het boottochtje niet door zou gaan in verband met de regen.  De regen komt echt in buien. Soms zijn het echt hoosbuien. Gelukkig klaart het daarna weer op en is alles weer een periode droog voordat de volgende bui valt.

We rijden over prachtige bergweggetjes naar een camping bij lake Mutandan.   

Het is tijd om de volgende grens over te steken. We gaan naar Rwanda. Na een eerste schrik dat we de paspoorten missen (gelukkig snel weer gevonden, zaten nog in onze rugtas vanwege de registratie bij de gorilla tracking), lijkt het voorspoedig te gaan. Bij het uitstempelen van Oeganda blijkt eerst het apparaat voor de vingerafdrukken bij ons niet te werken. Bij anderen lukt het wel. Nog eens geprobeerd en ja hoor, gelukt. Dan het instempelen bij de douane van Rwanda. Bij de meeste grensposten moet je aangeven waar je de eerste nacht gaat overnachten. Dit vergeten we vaak, dus zoeken we snel een camping op. Dit vinden ze eigenlijk altijd prima. Volgens ons doen ze verder niets met deze informatie. Deze man wilde echter precies weten hoe lang we waar zouden gaan overnachten. Weten wij veel, we maken onze plannen last minute en zelfs dan wijzigen we ze nog ad hoc. Hij vond dat we goed voorbereid voor Rwanda moesten zijn en wilde echt alles weten. Ondertussen groeit de rij achter ons. De mensen hier gaan niet altijd even netjes in een rij staan. Ze komen gerust vlak naast en dicht tegen je aan staan. Dat voelt niet altijd even fijn, zeker niet wanneer je ineens moet bedenken waar je heen gaat. Met behulp van onze apps hebben we wat campings en lodges opgegeven. allemaal natte vingerwerk. Gelukkig vond de man het allemaal prima. Hopelijk doen ze er inderdaad niets mee, want na 2 dagen zijn we al van dit schema afgeweken. Welk schema ook al weer???

We zijn dus in Rwanda. Het is het land van de 1000 heuvels en dat is goed te merken. Het is een vrij dichtbevolkt land. Overal zie je huizen en wordt het land bewerkt. In Rwanda rijden we weer rechts, daar moeten we toch weer even in komen na 7 maanden links te hebben gereden. Een groot verschil met Oeganda is het openbaar vervoer. In Oeganda rijden veel boda`s en minibusjes (die vaak van ellende bijna uit elkaar vallen) om mensen te vervoeren. Hier zien we fietstaxi`s. Je mag achterop op een plankje met een kussentje. Onderweg zien we vooral grotere bussen. In de grotere plaatsen rijden wel boda`s. Bijna alleen maar met 1 passagier. Beide met helm. De boda`s worden niet volgestouwd met allerhande spullen. De doorgaande wegen zijn over het algemeen lekker glad met asfalt. En bijna overal zijn vangrails. Over een bergweggetje, wel onverhard met hobbels en kuilen, rijden we naar lake Ruhondo. Bij de lodge kunnen we op de parkeerplaats staan. Er zijn terrasjes met uitzicht over het meer, waar we natuurlijk gebruik van maken. Aan het eind van de middag begint het te hozen. We besluiten wat eten te bestellen bij het restaurant. De volgende dag schijnt de zon gelukkig weer volop. We nemen een ontbijtje bij de lodge. Thee/koffie, toast met ei, een pannenkoek en vers fruit (ananas, banaantje, watermeloen en boomtomaat)

We bezoeken het genocide memorial. Dit is 1 van de vele herdenkingsplekken na de moorden begin jaren 90 tussen de Hutu´s en de Tutsi´s. In 3 maanden tijd zijn er in 1994 meer dan 1 miljoen, voornamelijk Tutsi´s, vermoord door de Hutu´s. Een verschrikkelijk drama. Bij het monument zijn een aantal massagraven, waar meer dan 250.000 mensen zijn begraven. Daarnaast is er een museum waar te lezen en te zien is hoe dit kon gebeuren. Niet echt een leuk uitstapje, maar we vonden dat we dit moesten doen. Het is zo´n belangrijke gebeurtenis geweest in dit land. Bovendien zo kort geleden, hoe heeft dit kunnen gebeuren in onze moderne samenleving. Het Westen heeft toegekeken en niets ondernomen om te bemiddelen o.i.d.

Nadat we de auto weer hebben opgehaald, rijden we naar een plek waar we kunnen kamperen. Het is een soort activiteitencentrum waar we op de parkeerplaats kunnen staan. Van hieruit hebben we een mooi uitzicht op een gedeelte van Kigali. Onderweg komt Ben erachter dat de koplampen niet van binnenuit versteld kunnen worden. Dat is hier geen probleem, maar wanneer we weer in Nederland zijn dan wordt de auto hierop afgekeurd. We hebben contact met de garage en kunnen de volgende ochtend terecht. We laten de auto achter en gaan naar een koffietentje een eindje verderop. De weg die erlangs loopt is enorm druk, maar de koffie is heerlijk. Na een korte tijd worden we gebeld, of Ben even langs wil komen. Er is een probleem. De koplamp verstel motortjes kunnen niet worden losgenomen van de originele koplampen en de nieuwe koplampen zijn niet voorbereidt voor elektrische verstelling. Na wat overleg overtuigd de garage ons van het feit dat ze de nieuwe koplampglazen op de oude behuizing gaan monteren. Als dat maar goed gaat. Terug bij het koffietentje pakken we onze boeken erbij en wachten op een telefoontje van de garage. We eten ook nog maar een lunch en wachten nog even. Halverwege de middag kunnen we de auto ophalen, gaan wat boodschappen doen en gaan terug naar ons eerdere kampeerplekje. Hieronder het uitzicht op verschillende momenten van de dag.

´s Avonds blijkt tijdens een fikse regenbui dat de rechter koplamp toch niet waterdicht is. We zoeken weer contact, we mogen komen maar niet de volgende dag. Deze dag is memorial day. Ze gedenken op deze dag de slachtoffers van de genocide en dus zijn alle bedrijven gesloten. Dan nog maar een dagje op het activiteitenpark, wat op deze bijzondere dag gesloten is voor bezoekers. Dat komt voor ons weer goed uit, lekker rustig. De zaterdag ochtend besteden we goed. We zijn al vroeg bij de garage die de koplamp gaat demonteren en terugbrengen naar de specialist die de glazen heeft gewisseld. Wij lopen de stad in op zoek naar een aantal benodigdheden die al langer op onze boodschappenlijst staan. Rond 11:00u ontvangen we bericht dat de auto klaar staat. Ondertussen hebben wij een paar slangklemmetjes, slippers voor Ben (was een hele beleving) en cappuccino kunnen scoren. Op Google Maps vonden we een aantal schoenwinkeltjes vlak bij elkaar. Laten we daar dan naartoe gaan, wellicht heeft er iemand grote maten (46-47) in de verkoop. We stappen een soort verzamelgebouw in dat volledig vol zit met kleine schoenwinkeltjes. Ieder winkeltje stroomt over van de schoenen. Niet netjes in dozen, maar volgestouwde planken en op hopen met allerlei soorten en maten door elkaar. Diverse verkopers komen op ons af en geven allemaal aan dat ze de slippers die wij zoeken wel hebben. De meeste komen terug met volledig andere modellen en vaak niet groter dan maat 44. Een paar verkopers gaan verder informeren en begeleiden ons naar een tweede schoenen walhalla. Het lijkt meer op een klein flatgebouw, in plaats van woningen zitten er allemaal kleine winkeltjes langs de galerijen. Uiteindelijk vinden we hier een soort imitatie Birckenstocks, made in China. Hopen dat die het een poosje vol gaan houden.

De volgende dagen verblijven we langs de oevers van Lake Kivu. We genieten van de prachtige uitzichten op het water met daarachter de bergen van Congo. We kunnen er wandelingen maken zonder gids. Er leven hier geen gevaarlijke dieren, ook daar hoeven we dus niet op te letten. Heerlijk even samen 2x een flinke wandeltocht gemaakt. Het is Pasen, waar we niet heel veel van meekrijgen. Alhoewel.... we hebben wel paaseitjes gevonden.

Helaas blijkt deze dagen dat beide koplampen toch nog niet waterdicht zijn. Gelukkig ligt Kigali redelijk centraal, zodat we weer bij de garage af kunnen spreken. Onderweg zien we enorm veel heuvels, nog meer groen, theevelden, rijstvelden, uitzichten op het Kigalimeer. We rijden door een regenwoud en zien aapjes die we nog niet eerder tegengekomen zijn. We overnachten bij een lodge bovenop een berg. Van hieruit hebben we uitzicht op theevelden waar heel veel mensen aan het werk zijn. Het is een machtig gezicht om naar dit gekrioel van mensen te kijken.

Onderweg naar Kigali stoppen we in Nyanza. Daar staat het paleis van de koning met daarnaast een traditioneel paleis van de koning. De laatste koning is overleden in 1959, sindsdien regeert hier een president. We krijgen een rondleiding door de beide paleizen en maken kennis met de heilige koeien. Wat een enorme horens hebben deze dieren. In Kigali rijden we naar een hotel midden in de stad. We mogen op de parkeerplaats ons tentje uitklappen, met uitzicht over de stad. Dat is weer eens wat anders. Vanmorgen vroeg de auto naar de garage gebracht. We ontbijten daarna op het terras en hangen nog wat rond. Nu eerst ons nieuwste blog afmaken en online zetten daarna verkennen we de stad nog een keer. Nu maar hopen dat de auto snel (en dit keer echt goed) gereed is.....