Eindelijk weer in Namibië, prachtig land

Als we bijna 7 weken op pad zijn, passeren we de grens van Namibië. We hebben echt niet het idee dat we al zo lang op reis zijn. Gelukkig kunnen we zelf ons blog terug lezen, zodat we terugzien dat we echt al heel veel beleefd hebben. De weg naar Namibië toe was over uitgestrekte vlaktes, op een prima asfalt weg. Lekker muziekje aan en kilometers maken. De grensovergang verliep vrij soepel. Eerst langs de Zuid-Afrikaanse grenspost. We kregen een strookje met vakjes. Op ieder vakje moest een stempel komen te staan, voor we door mochten naar de grenspost van Namibië. En ook daar kregen we een strookje voor stempels. Er was bijvoorbeeld een stempel van de paspoortcontrole, van immigratie, van customs (om de papieren van de auto te stempelen), gezondheidscheck en politie. We kregen alle stempels en mochten verder. We kwamen aan in Noordoewer. Dit kleine plaatsje ligt aan de Noordoever van de Oranjerivier, voor de lezers die erg scherp zijn, ja....zo komt het dorpje aan haar naam. Langs deze oevers zagen we aan onze linker kant veel druiven- en fruitkwekers en was het erg groen. Keken we naar de rechter kant van de weg, dan  was het vooral dor en droog. De rivier zorgt voor goed bruikbare en vruchtbare grond. In Noordoewer hebben we een camping aan de rivier opgezocht. Het was een klein paradijs, alles groen en veel vogels. We hebben daar een heerlijke dag geluierd en even afgekoeld in de rivier. Waarschijnlijk 1 van de weinige rivieren waar we veilig in kunnen zwemmen. Geen krokodillen, nijlpaarden of ziektes die je op kunt lopen (Bilharzia bijv.). Wel moeten we stroom opwaarts blijven zwemmen om bij onze handdoeken te blijven. Aardige stroming.

Wat is Namibië anders dan Zuid-Afrika. Het is echt veel woestijn, maar niet ieder stuk woestijn ziet er hetzelfde uit. We hebben weer genoten van het veranderende landschap. We zijn al eerder in Namibië geweest. In 2018 met onze kinderen, helaas hebben we toen niet alles kunnen zien wat we eigenlijk wilden. We bezoeken enkele plaatsen waar we al eerder zijn geweest zijn, we bezoeken zeker ook nieuwe plaatsen. Tijdens onze eerste lange rit kwamen we de ons bekende Kokerboom tegen en natuurlijk ook een Oryx. De oryx is het nationale dier van Namibië en komt dan ook bijna nergens anders voor.

Het eerste gedeelte van de weg was een asfaltweg, al snel werd dit een onverharde weg. Deze wegen zijn goed te berijden, tenzij het wegdek vol kleine zand-golfjes zit. Dit is niet heel comfortabel. Wanneer we op zo`n "wasbord-weg" rijden, laten we wat lucht uit de banden lopen. Doordat de druk in de banden lager is, geven de wangen (zijkanten) van de banden minder resonanties door. Dit zorgt voor beter rij-comfort. Wel zo prettig voor ons en voor de auto. Wanneer we dan weer op asfalt rijden, moeten de banden wel weer op spanning worden gebracht. Gelukkig heeft Ben een compressor in de auto gebouwd, zodat we eenvoudig de banden weer op spanning kunnen krijgen. Het laten aflopen en oppompen van de banden doen we zeer regelmatig. We zijn goed op elkaar ingespeeld waardoor we in een mum van tijd onze reis kunnen hervatten.

Na een overnachting in Aus zijn we doorgereden naar de kust, naar Lüderitz. Er loopt maar 1 weg hier naartoe, zo`n 125 kilometer (gelukkig asfalt) door de woestijn. Het is zelf maar een klein plaatsje met een haven en strand. We zijn naar het strand gereden om te lunchen en kwamen tot onze verbazing een hele grote groep flamingo`s tegen. Het was die dag weer heel hard aan het waaien. We hebben een kampeerplaatsje gevonden bij een backpackers lodge. Op de binnenplaats mochten we de tent uitklappen. Verder mochten we de faciliteiten van de lodge gebruiken. Die avond hebben we gekookt in de keuken, heerlijk uit de wind en op 2 gaspitjes. We hebben zelf 1 benzinebrander mee om op te koken. Dit gaat overigens prima hoor, wanneer je echter een keer 2 pitten kunt gebruiken is dat gewoon weer even een ongekende luxe.

Tien kilometer bij Lüderitz vandaan, ligt Kolmanskop. Dit is in de eerste helft van de 20e eeuw een mijndorpje geweest. In de omgeving zijn heel veel diamanten gevonden. Eind jaren 50 was er geen diamant meer te vinden en heeft iedereen het dorp verlaten. De huizen staan er nog. In de eerste jaren werden die leeg gehaald (ijzer, ramen, etc...) alles wat bruikbaar was werd eruit gesloopt. Later heeft het dorpje een beschermde status gekregen en wordt in haar huidige staat gelaten. De huizen worden steeds meer overgenomen door het zand van de woestijn. Dit geeft een heel bijzondere sfeer en effect aan de huizen.

Na de lange asfaltweg terug genomen te hebben richting Aus hebben we daar de brandstoftank weer volledig gevuld en heerlijk geluncht. Daarna zijn we verder naar het noorden gegaan. Ondanks dat dit een doorgaande weg is, is deze onverhard. We hadden een kleine camping op het oog, in the middle of nowhere. De camping lag 3 km van de lodge vandaan, die op zicht al 12 kilometer van de doorgaande weg af was. Het uitzicht was prachtig, heel bijzonder om daar te zijn. De volgende ochtend een wandeling gemaakt en daarna in de schaduw bijgekomen. Het is hier toch wel erg warm.

De volgende bestemming zou de Sossusvlei kunnen zijn. Aangezien dit de topbestemming is van Namibië, hebben we een camping gereserveerd. Hier kunnen we pas over 2 nachten terecht. Dus op zoek naar een mooi plekje om tot die tijd door te brengen. Nou, die hebben we gevonden bij het NamibRand Nature Reserve. Tussen de duinen van de woestijn hebben ze 3 kampeerplekken gecreëerd met eigen douche en toilet. Bij iedere plaats is er een waterhole, waar de dieren kunnen komen drinken. Je ziet de andere kampeerders niet, dus je hebt heerlijk je eigen prive-plek. Het is hier erg warm, gelukkig is er gezorgd voor zitruimte met schaduw. Door de warmte hebben we niet veel meer gedaan dan rondkijken, foto`s maken van de omgeving en de dieren, lezen, eten en veel water drinken. Door de duinen was een korte 4x4 route uitgezet, die we dan ook gereden hebben. Bandenspanning gaat dan nog wat lager voor meer grip.

Bekijk de foto`s, de beelden zeggen genoeg. Er zijn niet heel veel dieren op de waterhole afgekomen. Een springbok, een oryx en een heleboel vogels. Kennelijk is er zo vroeg in het voorjaar nog voldoende water op andere locaties beschikbaar.

En nu op naar de Sossusvlei!

groetjes, Ben en Miranda