Redelijk droog tot aan Zambia

Het weekend in Maun hebben we niet zo veel gedaan. Het auto interieur wat gesopt, kleding gewassen, gelezen, in het zwembad gehangen, kortom lekker relaxed. Maandag hebben we al vroeg de auto naar een garage gebracht voor onderhoud. We rijden er naar toe en gaan met een taxi terug naar de campsite. Na een tijdje komt Ben erachter dat hij zijn zonnebril in de taxi heeft laten liggen. We hebben een reserve mee, maar het is natuurlijk wel balen. We hebben geen idee hoe de chauffeur heet, in wat voor auto hij rijdt en we hebben ook zijn telefoonnummer niet genoteerd. Een kwestie van afwachten dan maar. Vanaf dinsdag is het plan om via Moremi , Khwai en Chobe national park naar Kasane te rijden. Deze route gaat over onverharde wegen. Onderweg is er geen tankstation. We vinden wel een local die in Khwai brandstof verkoopt. Er zijn alleen wat kleine shops, waar je wat gangbare zaken kunt kopen. Dit kost dus enig denkwerk voor we hieraan gaan beginnen. We lezen verhalen dat er veel auto`s vastgelopen zijn in Moremi, door de modder, veroorzaakt door de vele regenbuien van de laatste dagen. De toch wel spannende avonturen van de afgelopen week hebben ons aan het denken gezet. We zijn toch wel vaak helemaal alleen op afgelegen gebieden buiten het bereik van telefoon netwerken. We besluiten op zoek te gaan naar een sateliettelefoon. Na veel navragen bij verschillende mensen, stuiten we op een man die deze telefoons verkoopt. We spreken maandagmiddag af bij de Dusty Donkey, een relaxte lunchroom met heerlijke koffie. We gaan er met de taxi naar toe. We rijden weg bij de camping en terwijl Ben aan deze chauffeur vertelt wat er met zijn zonnebril is gebeurd en vraagt of we via een soort taxi centrale gevonden voorwerpen kunnen traceren,  komt de taxi van vanmorgen over de zandweg naar de camp-site rijden. Hij komt de zonnebril terug brengen, geweldig toch! Uiteraard hebben we zijn extra rit ruim betaald. Bij de Dusty Donkey hebben we een gezellig gesprek met de satelliet telefoonverkoper wanneer we ineens door iemand worden aangesproken. Het is een man die we op een camp-site bij Kaapstad gesproken hebben, hoe toevallig. Hij is met zijn gezin op reis en is net die week door het Moremi np gereden. Hij vertelt ons dat het wel te doen is. We besluiten de komende nacht af te wachten. Gaat het regenen, dan gaan we om Moremi heen. Blijft het droog, dan wagen we het erop. En het blijft droog.

Vervolgens op dinsdag een flinke voorraad boodschappen gedaan. Op advies van de campingburen zijn we naar een reisbureau gereden om de campsites voor de komende week vast te zetten. Dit zelf doen schijnt lastig te zijn en je wilt niet aankomen in een National Park bij een campsite, die vol blijkt te zijn. Dit verloopt allemaal prima, dus we gaan op pad. De eerste overnachting is vlak buiten het park op een eenvoudige camping.

De dag erna rijden via een zandweg naar de gate van het park. Er liggen grote plassen in de kuilen op de weg. We rijden er langs de zijkant langs, zodat 1 wiel over het droge gedeelte rijdt. Soms zijn de kuilen en plassen zo groot dat er een kleine detour gemaakt is om de kuil te omzeilen. We rijden niet veel harder dan 30 km per uur, dus de 60 km die we moeten overbruggen doen we in ruim 2 uur. We zijn nog maar net op pad of we stuiten op een kudde olifanten. Zo bijzonder om op deze manier je dag te beginnen. Op weg naar de camping komen we verschillende dieren tegen. We rijden over bruggen gemaakt van houten palen en komen aan bij onze campsite. Deze ligt aan een rivier, vol gegroeid met riet. Er zijn geen hekken om de campsite heen. Alle dieren kunnen dus langs je tentje komen lopen. De wc is best een eindje lopen, waardoor we iedere keer goed op moeten letten of we niet op een dier stuiten. Aan het eind van de middag lopen er heel veel bavianen langs ons plekje. Ze bekijken ons met een schuin oog en lopen snel weer door. Alleen de kleintjes zijn nieuwsgierig en bekijken ons wat langer. Snel worden ze door hun moeder meegenomen. 

Wanneer we naar bed willen, besluiten we, gewapend met zaklampen, toch naar het toiletgebouw te gaan. We zijn het paadje nog niet af of schijnen in de ogen van een nijlpaard. Ehh.... we poetsen onze tanden maar achter de auto en plassen in de bossage daar vlak bij. Eenmaal in bed horen we de nijlpaarden geregeld geluiden maken, spetteren en dichtbij grazen. Na 2 nachten zijn we doorgereden naar Khwai. In dat dorpje hoopten we diesel te kunnen krijgen bij de local. De auto gebruikt in het zware zand veel meer diesel dan we dachten. Deze local was echter niet aanwezig, dus maar naar de campsite gereden. Ook hier geen hekken, maar de wc gelukkig wel dichtbij. Tijdens het koken zien we 3 olifanten langs lopen. Ze kuieren naar de rivier en spetteren daar even rond.

In principe zouden we nog wel genoeg diesel hebben tot aan Kasane, maar de aanwezige hoeveelheid laat dan geen ruimte om af en toe een detour te maken om dieren te spotten. Dus `s morgens via de mensen bij de campsite contact gezocht met de local die diesel verkoopt. Hij was naar Maun en zou die middag om 2 uur terug zijn in Khwai. We spraken voor de zekerheid af om 3 uur bij hem te zijn. Komen we daar (30 km rijden over een zandweg), is ie er niet! Weer gebeld, ja hij is pas om 5 uur terug en komt dan met de diesel naar de campsite. Jammer van die 60 km die we voor niets hebben afgelegd, maar het is niet anders. `s avonds na het eten is hij nog niet geweest, rond 9 uur wij weer bellen. Ja hoor, ik kom er zo aan. Uiteindelijk kwam hij om half 10 de diesel afleveren. Hoera, we kunnen de volgende dag verder. En wederom blijkt, afspraken maken in Afrika is niet zo vanzelfsprekend als we in Nederland gewend zijn.

De weg naar Chobe np ging door diep zand, over hobbels, door kuilen en plassen, tussen de struiken door. Zeker 2 uur lang geen uitzicht, dat wordt toch wel saai. Dan ineens kunnen we een zijweggetje nemen naar waterholes toe. Daar zien we echt mega veel dieren, zebra`s, gnoes, buffels, giraffen, olifanten en heel veel vogels. Wat een supermooie beloning na een lange saaie zandweg. We zijn daarna op nog een hele grote kudde olifanten gestuit. Hier moesten we eigenlijk tussendoor,  het waren er echter zoveel dat we maar zijn omgedraaid. Toch een beetje te spannend om er tussendoor te manoeuvreren terwijl er zoveel jonge oliefantjes in de kudde liepen die door moeders echt wel beschermd worden tegen vreemde indringers in een Toyota Landcruiser.  We gingen terug naar de campsite voor een lunch, dat was ondertussen hard nodig.

`s Avonds bij het kampvuur hoorden we het luid brullen van meerdere leeuwen. Dit ging de hele avond en ook `s nachts door. We zijn dan ook maar dichtbij de auto gebleven. Gelukkig zaten ze niet onderaan onze trap toen we `s morgens onze tent uitkwamen. Tijdens 1 van onze ritjes door het park zijn we een aantal leeuwen tegengekomen, wat een indrukwekkende dieren zijn dit.
Op weg naar de bewoonde wereld zijn we langs de Chobe rivier gereden. Hier hadden we een prachtig wijds uitzicht. Hier hebben we ontzettend veel impala`s en giraffen gespot. Ook nog een beetje 4x4 kunnen rijden langs de oever van de rivier.

We eten een hapje bij de Hungry Lion (soort KFC), waarna we naar de grens van Zambia rijden. Deze keer zijn we wel wat langer bezig. Onder andere door het wachten bij een loket, waar even niemand is. We moeten iets meer loketten af dan de vorige keer. Er moet roadtax, bridge toll en verzekering betaald worden. Al die tijd worden we aangesproken door mensen die ons bij de administratieve processen willen begeleiden, gek wordt je daarvan. Na een aantal keer duidelijk gemaakt te hebben dat we de procedures zelf uit gaan vinden en indien we vragen hebben dat we ze weten te vinden, lijkt het erop dat ze ons met rust laten. Bijna 2 uur later lopen we terug naar de auto en komt er toch nog iemand naar ons toe die vind dat hij ons geholpen heeft. "You used me" is zijn tekst waarop wij antwoordde dat hij ons wilde gebruiken voor inkomsten. We kunnen gelukkig weer op pad. Op naar Livingstone. Deze plaats ligt naast de Victoria falls, waar we heel graag naar toe willen. We merken ook meteen dat het regenseizoen is begonnen, want de eerste druppels vallen al wanneer we net over de grens zijn. Na het regelen van een nieuwe simkaart in de stad, komen we aan op een kleine camping met een grote lounge ruimte en een keuken die we mogen gebruiken. Doordat het zo klein is en degenen die er verblijven rondhangen in de lounge komen we al snel in gesprek met elkaar.

De volgende dag rijden we Livingstone weer in voor boodschappen en een Comesa Yellow card. Dit is een auto verzekering die geldig is in de verschillende samenwerkende Comesa landen. Handig nu hoeven we voorlopig niet in ieder land bij de grens overgang een verzekering te regelen. Uiteraard moeten we wel geduldig zijn, maar 2 uur later lopen we ook met dit gele papiertje naar de auto terug. Nog even laten lamineren zodat het netjes blijft de komende maanden. Ondertussen dondert het en bliksemt het en regent het meters........ water.

Zaterdag ochtend leveren we de was in bij de medewerkers van de camp-site. Voor ons fijn dat we niet zelf naar een wasserette in de stad hoeven en voor hen fijn dat extra inkomsten hebben. Omdat er rond het middaguur zware regen wordt voorspeld in de weer-app besluiten we vroeg naar de Victoria Falls te vertrekken. Je kunt zo'n 25% van deze watervallen goed zien vanaf de kant van Zambia en zo'n 75% vanaf de Zimbabwe kant. Daar we geen zin hebben om de grens over te gaan (met alle administratieve gevolgen van dien) focussen wij ons op de kant van Zambia. Na een kort autoritje, tickets kopen, stukje autorijden naar de parkeerplaats, zijn we in het park. Het neerkomende water hoor je al van verre en de mist die hierdoor ontstaat in combinatie met het tropische klimaat maakt het een bijzonder warme wandeling. Het zweet komt aan alle kanten van ons hoofd en lijft aflopen. Ondanks dat het niet het juiste seizoen is, komt er toch nog een indrukwekkende hoeveelheid water van de bovenliggende delta af.

Wat een geweld, we genieten volop. Ook lopen we naar een lager gelegen punt waar diverse kanoërs bezig zijn op het wild stromende water. Hier hebben we een tijdje gezeten, daarna een flinke klim terug naar boven. Met de auto toch nog even richting de grensovergang gereden en lopend de Victoria brug, die gebouwd is in 1905, om ook hiervandaan het uitzicht op de waterval te bewonderen. Wel even spannend dat we ons paspoort in moesten leveren bij het douane kantoor en deze terug zouden krijgen zodra we ons weer op het kantoor zouden melden. Het kwam gelukkig allemaal goed.

De verwachtte wolkbreuk kwam wat later in de middag, wij zaten inmiddels heerlijk onder de lapa te lezen en dit blog te schrijven.....